Afgelopen zaterdagavond speelde ik met een fantastische band in ‘Park Zuid’, in het Vondelpark. Stel je voor: mooie zomeravond, prachtige locatie, volle dansvloer, en een liveband die op speciaal verzoek de ene na de andere disco-klassieker inzet. De drummer tikte af voor “I’m still standing” van Billy Joel, maar ik verwachtte op dat moment “I’m so exited” van de Pointer Sisters. Vrijwel hetzelfde tempo en hetzelfde opzwepende gevoel.
Dit voelt een beetje alsof je witte wijn verwacht, maar het blijkt appelsap. Of dat je de trap afloopt, beneden denk te zijn en dat er dan toch nog een trede volgt. Het duurde echt even voordat ik doorhad wat er aan de hand was en het koste tijd om weer op één lijn te komen met mijn collega’s.
Dat gebeurt natuurlijk ook buiten de muziek regelmatig, op kantoor, in je team, of met klanten. Het is vooral vervelend wanneer jij er echt van overtuigd bent dat je goed zit en de rest fout zit. En dat je dus stug door blijft spelen. Dan is er snel chaos.
“Horen we hetzelfde liedje” is een controlevraag die je niet vaak genoeg kan stellen aan elkaar. Muziek leert:
👉 Heldere communicatie
Zodat iedereen precies weet welk nummer er komt en iedereen de juiste partituur volgt.
👉 Samenhang
Zodat iedereen dat nummer vervolgens in hetzelfde tempo, in dezelfde toonsoort en in dezelfde vorm speelt, één visie, één doel.
👉 Luisteren en afstemmen
Net als muzikanten moeten teams elkaar aanvoelen en aanvullen.
Zonder afstemming krijg je kakofonie. Maar met de juiste afstemming creëer je misschien wel meesterwerk na meesterwerk. 😎🎵🥁🎸🎷🎙🕺
Foto: Alyssa van Heyst